مردم شهر مرده و خسته دل من

بعد از رفتنت چراغ های خانشان را خاموش کردند . . .

دیگر در شب دلم نمی توان

چشمک های خیانت بار ستاره ها را به جان طبیعت دید . . .

بعد از رفتنت شهر دلم را

شهر سوخته نامیدند . . .

سوخته و متروک . . .

تنها باقی مانده شهر سوخته ام

خاکستر خاطراتمان بود که هوای دلم را آلوده و پر کرده بود . . .

دل من هنوز هوای تو را دارد . . . .

تمام آدم ها و کوچه پس کوچه های شهر دلم

هنوز نام تو را فریاد میزنند , به امید آن که شاید صدایشان را بشنوی و برگردی . . . !!!

دل من شهر کوچکی بود

که خورشید روز هایش با تو جان میگرفت و طلوع میکرد

و مهتاب شب هایش با تو آرام میگرفت و

بی هیچ هراسی عکس چشمان خود را به چشمه ی آب میسپرد . . . .

شهر دل من با تو بهشت رویایی بود

که بی تو جهنمی حقیقی بیش نشد . . .

بس است دیگر , سوختن بس است . . .

بیا و آب خنکی باش برای این جگر سوخته . . . .

دل من چشم به راه است . . .

چشم به راه قدم هایت

تا بیایی و دوباره دلم را شهر بهشت کنی . . .

اگر آمدی

    نفسم پیشکش قدم هایت . . .

                    که من مدتهاست در انتظارتم . . .

Atieh Zahir